Nr 11/2021 Współuczestniczenie i współprojektowanie

Projektowanie partycypacyjne, czyli włączające użytkowników – ich wiedzę i doświadczenie – w proces twórczy, stało się współcześnie standardem. Widać to w projektach przestrzeni publicznej miast, gdzie normą są konsultacje społeczne, a coraz częściej współdecydowanie o kształcie rozwiązania. Coraz ważniejszy staje się dialog pomiędzy zleceniodawcą, projektantem i bezpośrednim użytkownikiem. O znaczeniu tej komunikacji nie ma potrzeby tu pisać.

Partycypacja, w tym konsultacje społeczne, stała się standardem w projektowaniu przestrzeni publicznej. Zaletą tego sposobu pracy jest społeczne poczucie sprawczości, które przekłada się na identyfikację z miejscem i umacnianie wspólnotowości.

Prace realizowane przez Towarzystwo Projektowe od 1996 roku pokazują, jak zmienia się podejście do partycypacji w projektach dotyczących przestrzeni miejskiej. Pokazują również, że choć rośnie świadomość społeczna dotycząca znaczenia przestrzeni publicznej oraz chęć współdecydowania o jej kształcie, to partycypacja nie może zastąpić badań socjologicznych ani wiedzy eksperckiej.

Choć działania z zakresu projektowania taktycznego są realizowane na ograniczonym obszarze i w małej skali, to płynące z nich wnioski i wprowadzane w ten sposób rozwiązania mają wpływ na to, jak miasto kształtowane będzie w przyszłości.

Badania i obserwacje wykazały, że oprócz możliwości bieżących konsultacji i szybkiego rozwoju projektu partycypacja ułatwia wdrożenie rozwiązania, które nie jest odbierane jako „obca inicjatywa”, ale raczej jako wspólne dobro.

Doświadczane przez nas zmiany społeczne, ekonomiczne i technologiczne ostatnich lat wskazują, że żyjemy w czasach współpracy, które z jednej strony zwalniają dizajnera z wyłącznej odpowiedzialności w procesie projektowania, z drugiej zapraszają do niego użytkowników z ich marzeniami, koncepcjami, potrzebami i emocjami.

Empirii w projektowaniu nie można sprowadzić do metod i narzędzi, gdyż w dizajnie bez ciekawości, otwartości i gotowości metodologiczne ujęcie pracy badawczej doprowadzi do jej automatyzacji, co w rezultacie może się przełożyć na brak płynnego przejścia między postawą naukową a postawą kreatywną, czyli między rozumem a intuicją.