Czy model open source¹ może być sposobem na humanizowanie technologii? Jak projektować przedmioty, przestrzenie czy sytuacje z góry zakładające możliwość ingerencji drugiej osoby w naszą pracę? Czy partycypacyjny charakter open design² stanowi odpowiedź na problem braku inkluzyjności wzornictwa?

Strategia swobodnego, darmowego przepływu informacji, będąca naczelnym założeniem ruchu Open Source Software może znaleźć zastosowanie w dziedzinach życia innych niż programowanie – od dystrybucji dzieł sztuki po metody edukowania o zaawansowaniu kryzysu klimatycznego.

Internet, narzędzia cyfrowe, nowe metody wytwarzania zaburzyły wiele dotychczasowych porządków związanych z produkcją masową, prawami własności intelektualnej, opozycją oryginału i kopii czy producentów i konsumentów. (Prawie) każdy może wytwarzać, produkować, projektować. Czy jednak w praktyce projekty open source realizują utopię o dizajnie dostępnym dla wszystkich, demokratycznym?