Wzornictwo zautomatyzowane

„Jedno gniazdo, trzy przełączniki, dwa sygnalizatory świetlne. Wewnątrz przewidzieć miejsce na płytę główną o wymiarach 50 × 75 mm. Całość powinna być montowana na ścianie przez użytkownika końcowego. Roczna produkcja: około 10 tysięcy sztuk”. Powyższe kilka zdań może być z powodzeniem fragmentem wytycznych technicznych do opracowania nowego urządzenia, a właściwie jego obudowy lub korpusu. Zapewne rocznie powstają tysiące podobnych briefów produktowych przekazywanych zespołom projektantów. Szacuje się, że w ciągu roku do obrotu wprowadzanych jest niemal 30 tysięcy nowych produktów konsumenckich¹. To pokazuje skalę oraz tempo opracowywania nowych przedmiotów. Także zwiększona dostępność technologii wytwórczych, takich jak choćby wysokociśnieniowy wtrysk tworzyw sztucznych² do niedawna zarezerwowany tylko dla produkcji wielkoseryjnej, spowodowała rosnącą dynamikę wdrażania produktów.

A gdyby tak projektanci przemysłowi już nie zajmowali się rysowaniem, stylizowaniem, konstruowaniem obiektów? Gdyby rolę projektantów „rzeczy” przejęła sztuczna inteligencja? Wszak na pewnym poziomie dizajn można porównać do działań matematycznych z pogranicza arytmetyki, geometrii i pracy na zbiorach.

Możliwość zaprzęgnięcia uczenia maszynowego do analizy wytycznych, konfrontowania ich z zebranymi danymi wizualnymi o preferencjach estetycznych przyszłych użytkowników daje szanse na otrzymanie rezultatu, który w dużym stopniu będzie odpowiadał potrzebom znakomitej większości odbiorców zdefiniowanych na początku procesu projektowego. Co więcej, rezultaty te otrzymamy w mgnieniu oka, bez zbędnych spotkań, narzekania na kolejne zmiany, przesuwania terminów, kompromisów. Czy rzeczywiście wkrótce otaczać nas będą przedmioty zaprojektowane „ręką” maszyny? Czy odnajdziemy się w świecie zdehumanizowanych przedmiotów? Czy świat materii stanie się jeszcze bardziej podzielony na ten naturalny, prawdziwy, pierwotny i ten funkcjonalistyczny, nastawiony na bezwzględną skuteczność działania?

Przypisy:

1. Zob. C. Nobel, Clay Christensen’s Milkshake Marketing, 14.02.2011, Harvard Business School Working Knowledge, https://hbswk.hbs.edu/item/clay-christensens-milkshake-marketing 
2. Między innymi za sprawą takich firm jak ProtoLabs , automatyzujących procesy analizy projektu pod kątem możliwości wytwórczych.

—
fot. Piotr Skrzycki

Tekst jest częścią cyklu O przyszłości towarzyszącemu numerowi 1/2019 pisma FORMY pt. Projektowanie jutra.