Dizajn, podobnie jak architektura, jest rozpatrywany z punktu widzenia potrzeb człowieka rozumianego jako użytkownik – jego możliwości, upodobań i pragnień. To on jest najważniejszy, dla niego projektowany jest świat. Wszystko musi być podporządkowane człowiekowi, bo – jak wiadomo – „jest miarą wszechrzeczy”. Współcześnie model antropocentrycznego świata ulega przyspieszonemu rozpadowi.

Stojąc w obliczu bezprecedensowego kryzysu środowiskowego i kulturowego, poszukujemy jego przyczyn i dróg przeciwdziałania niekorzystnym zjawiskom. Jednym z głównych źródeł zagrożeń jest nadkonsumpcja dóbr i usług, w czym ma swój udział dominujący paradygmat dizajnu, nieuwzględniający szerokiego kontekstu środowiskowego. Celem artykułu jest zaproponowanie nowej perspektywy dla projektantów – w centrum stawiającej życie.

„Społeczna kontrola postrzegalności – kto jest widziany, słyszany, czyje cierpienie jest rozpoznane – odgrywa zasadniczą rolę w ustalaniu pozycji władzy w społeczeństwie. Kontrola tego typu jest sprawowana oficjalnie i nieoficjalnie, a decyduje nie tylko o tym, kto jest postrzegany, ale także jak jest postrzegany”¹.

Brukalska wyjaśniała w Zasadach, dlaczego dla niej jako architektki tak istotna była kwestia uczestnictwa kobiet w projektowaniu. Stało się to szczególnie aktualne od 1934 roku w związku z dopuszczeniem po raz pierwszy kobiet do władz w samorządach terytorialnych, co otworzyło przed nimi nowy zakres możliwości i obowiązków, między innymi dotyczących zagadnień urbanistycznych.

Przestrzenią publiczną zajmujemy się w Towarzystwie Projektowym od wielu lat. Powstały liczne projekty, które można zobaczyć na ulicach różnych miast, można z nich korzystać, po prostu są.

Historia teorii wiedzy ucieleśnionej sięga początków XX wieku. Od tego czasu dokonał się prawdziwy przełom w badaniach nad ludzkim umysłem i procesami poznawczymi. Dziś wiemy, że poznanie nie sprowadza się do czystej świadomości, która w sposób racjonalny obiektywizuje dostarczane z zewnątrz dane.

Od drugiej połowy lat 50. polscy dizajnerzy działający w krakowskiej i warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, podejmując próbę unaukowienia wzornictwa, chcieli się wpisać w idealistyczną wizję rozwoju społecznego i jednocześnie tworzyli własną koncepcję roli projektanta w państwie socjalistycznym.

Na początku lat 60. pojawiła się potrzeba powołania oddolnej organizacji zrzeszającej projektantów wzornictwa przemysłowego. Nastąpiło to w momencie, kiedy nowe pokolenie dizajnerów zaczęło zauważać, że projektowanie dla przemysłu staje się czymś odrębnym od zakorzenionego w sztuce stosowanej wzornictwa mebli, ceramiki czy tkanin.