Artykuł analizuje wypoczynek w PRL-u jako wyraz egalitaryzującej polityki władz, a wczasy pracownicze jako miejsce systemowych rozwiązań oraz obszar działań propagandowych. Pokazuje, jak zmienia się sposób wypoczynku, od narzuconego kolektywnego w latach 40. i 50., przez coraz bardziej aktywną turystykę indywidualną w latach 60., po pola namiotowe i kempingi zapełnione namiotami i przyczepami w latach 70. i 80. Wypoczynek jako forma podporządkowania się totalitarnej polityce władz, a z czasem wyraz dążenia do uniezależnienia się i wolności osobistej. Tekst omawia także najpopularniejsze produkty przemysłu turystycznego Polski Ludowej: buty Maratony z nowotarskich zakładów Podhale, kultowy namiot Mikro 2 z Zakłady Sprzętu Technicznego i Turystycznego w Legionowie, a także nieśmiertelną, do dziś produkowaną, niewiadowską przyczepę projektu Janusza Zygadlewicza.
Turystyka i wypoczynek w PRL-u były zaplanowane i zracjonalizowane przez państwo. Czas pracy i czas wolny obywatela były pod kontrolą: wczasy, ale pracownicze, wyjazdy, ale zorganizowane. Nawet produkty takie jak rowery, plecaki, namioty, kajaki, narty – czyli sprzęt turystyczny – podlegały ocenie komisji asortymentowych i wchodziły do produkcji na mocy decyzji politycznych.