W artykule opisano zmiany zachodzące w polskich przepisach dotyczących projektowania z uwzględnieniem osób z niepełnosprawnością od uchwalenia w 1994 roku ustawy Prawo budowlane do wejścia w życie Ustawy o zapewnieniu dostępności osobom ze szczególnymi potrzebami w roku 2019. Proces ten podzielony został na trzy etapy.
Pierwszy, w którym zapisy prawne kierowały myślenie na projektowanie dla wybranej grupy osób (poruszających się na wózku) i dążyły w stronę dostosowywania obiektów do ich potrzeb, a nie w kierunku uniwersalnej dostępności. W tekście wskazano również na rozbieżność tego typu myślenia z aktami prawnymi powstającymi w podobnym czasie na świecie.
W drugiej części opisano wdrażanie prawnych rozwiązań uwzględniających wybrane grupy użytkowników, przede wszystkim osoby z niepełnosprawnością wzroku oraz słuchu. Skupiono się tu na przepisach budowlanych dotyczących między innymi dworców kolejowych i metra, a także przepisach dotyczących dostępności punktów sprzedaży usług telefonicznych.
Trzeci etap to ratyfikacja przez Polskę Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych, wymagającej wdrażania w naszym kraju zasad projektowania uniwersalnego, oraz jej konsekwencje. W tej części artykułu skupiono się między innymi na konsekwencjach tworzenia przez samorządy licznych standardów dostępności. Opisano także rządowy program „Dostępność Plus” i stworzoną w jego wyniku Ustawę o zapewnieniu dostępności osobom ze szczególnymi potrzebami. Dokonano analizy wprowadzanych narzędzi, ich potencjału, ale również ryzyka związanego z ich wdrażaniem.
